چند تا سنگريزه گرفتم توي دستم . . . ستون اول رو با سه تا سنگريزه ساختم، براي اون سه نفري كه اول با هم شروع كرديم . . . ستون دوم رو با دو تا سنگريزه، براي اون دو نفري كه بعدش ادامه داديم . . . ستون سوم هم با سه تا سنگريزه، موند ستون آخر با يه دونه سنگريزه‌ي تنهاي نهم . . .
اومد بالا سرم، گفت: رو زمين نشستي . . . تو آسمون‌ها دنبالت مي‌گشتم.
گفتم: از زمينيم كه بر زمينيم.
گفت: تو و خاك‌بازي .....
گفتم: خاك‌بازي نيست . . . سنگ بازيه . . . مي‌دوني چقدر بايد وقت بگذره و انرژي مصرف بشه تا اين سنگ‌ها خاك بشن . . . اونوقت تو به همين راحتي جاي سنگ و خاك رو عوض مي‌كني؟ . . .
گفت: هميشه همين‌‌طوريه . . . اون‌جا كه محكم وايسادي و مي‌خواي سنگ باشي اونقدر بهت فشار ميارن تا با خاك يكسانت كنن اونوقت واسه اين‌كه دوباره برگردي به حال اوّلت، بايد بري تو دل زمين و كلي عذاب بكشي تا دوباره آبديده بشي و اسمت بشه سنگ و باز از روزي كه سنگ شدي همه دست به كار مي‌شن تا دوباره ازت خاك بسازن و . . .
اومد نشست پيشم، نگاهي به سنگريزه انداخت و گفت: خوش به حال نهمي، خيلي حرفه كه يك نفره، يه ستون باشي.
گفتم: خيلي حرفه . . .
گفت: حالا كي هست اين ستون تك‌نفره‌ي ما؟
گفتم: مي‌شناسيش، خيلي بهت نزديكه . . . گمونم دلِ پردردي داره . . . خيلي وقته كه تك‌نفره وايساده اين‌جا و سخت و محكم جاشو حفظ كرده . . . طبق معمول هم، همه دست‌به‌كارن تا كاري نكنن كه اگه بشه، اين سنگ رو هم بكنن مثل خاك‌هاي اطرافش . . .
گفت: شناختمش . . . سال‌هاست كه مي‌شناسمش . . . اوني كه من مي‌شناسم . . . حالا حالاها سنگ تنهاي نهم و ستون تك‌نفره‌ي آخر، باقي مي‌مونه.
گفتم: خودشناسي برترين علم دنياست.
گفت: مهم اينه كه هر سنگي از ته ته قلبش باور داشته باشه كه مهم‌ترين ستونه . . .
گفتم: مهم اينه كه هر سنگي از ته ته قلبش باور داشته باشه كه مهم‌ترين ستونه . . .
گفت: و مهم اينه كه سنگ، هميشه ستون بمونه . . .
گفتم: و مهم اينه كه سنگ، هميشه ستون بمونه . . .
گفت: كتابم آماده‌ي چاپِ . . . مقدمه‌اش رو بنويس . . .
مهدی ارام فر
نظرات شما عزیزان:
|
خبرنامه وب سایت:
نویسنده: 
تبادل لینک هوشمند